Kocham dziergać ... tak po prostu

 A wszystko się zaczęło od artykułu w Wysokich Obcasach

A raczej jak to ostatnio bywa od facebooka, na którym to Yadis opublikowała obrazek z hasłem jako sprzeciw wobec artykułu i traktowaniu po macoszemu naszego hobby. 

W tygodniu nie miałam czasu tego przeczytać, ale wczoraj postanowiłam to zrobić i jakoś nie zrozumiałam oburzenia Yadis. Ale o co chodzi, o co to bicie piany? Przecież nikt chyba nie spodziewała się dziennikarstwa śledczego od pani piszącej artykuł na temat niszowego hobby.  Tak, czy haft, czy szydełko, druty, biżuteria, decoupage to wszystko hobby niszowe.  Jak każde hobby, no może oprócz picia piwa, ma swoich zwolenników / wyznawców, którzy obracają się w gronie podobnych sobie i wydaje im się, że każdy powinien ich znać i oczywiście każdy powinien umieć odróżnić czym ty tak naprawdę się zajmujesz, jaką techniką to wykonujesz i oczywiście jak bardzo się poświęcasz i ile kasy wydajesz na swoje hobby.  I oczywiście ma obowiązek wygoglować cię w internecie. 

A czy bez googlowania będziecie umieli odpowiedzieć na pytanie czym jest steeldart lub softdart? Czym w ogóle jest dart? Bo jak mówię znajomym, że mój mąż gra w darta, to większość patrzy na mnie tak jakby zobaczyli UFO. I czy to powód do złości, oburzenia, niezadowolenia, że nie znają sportu, który tak jest popularny w Wielkie Brytanii lub Stanach.  Jak to, mój mąż i kilkudziesięciu jemu podobnych spotykają się co tydzień lub 2 razy w tygodniu, jarają się grą, walczą o puchary, a cała reszta nigdy o tym nie słyszała. Oburzające po prostu.

Wracając do artykułu w Wysokich Obcasach i komentarzy pod nimi, to te komentarze dopiero są oburzające (prawie wszystkie). Cała rzecz rozbija się o hafty wykonane techniką łańcuszkową. Są one ilustracjami bajek lub po prostu scenkami rodzajowymi. Babcia pani Basi Metelskiej (która postanowiła otworzyć firmę sprzedającą za grube setki kopie tych haftów) haftowała je, kiedy już była przykuta do łóżka. Pani Metelska ponoć bezskutecznie próbowała znaleźć osoby, które by się podjęły haftowania kopii tych obrazków i stąd wysnuła wniosek, że Polska jest krajem, w którym nikt się nie interesuje haftem. I że tylko trzeci świat jeszcze haftuje.  I panie blogerki, hafciarki poczuły się urażone, że jak to, one haftują, swoje piękne prace prezentują na blogach, a te scenki rodzajowe to takie szkaradzieństwa, że żadna z nich by nie podjęła się nigdy wykonania czegoś takiego.  

Gdy wpiszemy w google frazę "haft blog" to prawie same blogi z haftem krzyżykowym się pojawiają. 

I jak porównywać haft krzyżykowy, liczony, który zazwyczaj wykonujemy wg dokładnego wzoru komputerowego

do takiego obrazka

 (zdjęcie pochodzi ze sklepu Pola Parysek)

To jakby porównywać Nikifora do Matejki. Obaj byli malarzami, ale technika zupełnie inna. Czy ktoś w dzisiejszych czasach głośno śmie powiedzieć, że Nikifor Krynicki nie był artystą? Że prymitywizm lub sztuka naiwna to nie sztuka?

Pewnie wielu z nas by powiedziało, że śmiało, namalują coś takiego jak Nikifor.  I tak samo wyhaftują coś takiego jak pani Pola Parysek, najpierw sobie narysują obrazek, dobiorą samodzielnie kolory i wyhaftują. I dobrze.

Wracając do tytułu mojego dzisiejszego wpisu.

Kocham dziergać ..., ale nie mam zamiaru nikogo nie tylko zmuszać, ale nawet zachęcać, by kochał to co ja robię.

Kocham dziergać... , ale nie mam zamiaru nawet nikogo przekonywać do mojej pasji.

Kocham dziergać i nie czuję się obrażona, gdy ktoś uważa, że jestem dziwakiem, gatunkiem na wymarciu.

Nie można mnie w ten sposób obrazić, bo robię to co kocham i to zapewnia mi wystarczająco wysokie mniemanie o sobie, by pokiwać głową, zaśmiać się z takiej uwagi jak z dobrego żartu i ROBIĆ SWOJE.

Nie mam misji uszczęśliwiania świata, wystarczy mi:

że mantra liczenia oczek pozwala mi się poczuć szczęśliwą choć przez chwilę,

że uszczęśliwiam od  czasu do czasu jakąś osobę wytworem swoich rąk,

że czyta mnie tutaj kilka osób, które czują się zainspirowane.

A a Wy co o tym myślicie?